3 de marzo de 2008

Palabras sabias...

Aquí tenéis un documento que fue importante en un momento de mi vida:

¿CÓMO HACER PARA ENCONTRAR SATISFACCIÓN EN LO QUE HAGO?

“Seguramente requiere una conversación, pero lo que uno quiere que ocurriera es que la persona se dé cuenta de que ella está ahí porque ella o él eligió estar ahí. Porque el estar ahí le permite conservar algo en su vivir.
Si uno se detuviese a reflexionar, podría ver que uno está donde está porque uno eligió estar ahí, para conservar algo consciente o inconscientemente, que de otra manera perdería: una remuneración, un estar, un prestigio, una amistad, la familia, lo que fuere. Y si en esta conversación, la persona se da cuenta de que eso es efectivamente lo que ocurre, lo más probable es que en la reflexión posterior al darse cuenta, pueda entrar en su quehacer con otra actitud. Ya no con la actitud de rechazo, ya no con la actitud de queja, sino con la conciencia de que está ahí porque está obteniendo algo que es lo que quiere, que puede hacerlo bien y que no es la lucha lo central, sino que la conservación del espacio que le permite conservar lo que quiere conservar”

Dr. Humberto Maturana

Quiero compartir con vosotros también esta entrevista que guardo de "La Vanguardia" a Srikumar S.Rao, motivador personal.

(Click sobre la imagen para leer la entrevista)

Post de: Mònica A.

10 comentarios:

Anónimo dijo...

Primer de tot Mònica donar-te la benvinguda al Blog.
Certament aquest article fa pensar i molt...seguirem investigant sobre el Dr. Maturana.
Comença a ser ja un dels imprescindibles del Blog.
Una abraçada,
Monica F.

Anónimo dijo...

Monica!!!!!!!!!!!
Un dels articles més encertats de tota la historia de "la contra", veramente. Jo també el conservo en la carpeta de papers per rellegir de tant en tant, ja veus, una cosa més en comú!

Una sonrisa y el asombro por el sentimiento que se desborda e ilumina tu interior cuando das las gracias por lo vivido.

O la fuerza de pensar en positivo cuando eliges como respuesta ser simplemente feliz...

... y que este lunes haya sido igual que un viernes en esade

Eula

Anónimo dijo...

Hola a todos,sobre todo a los hasta ahora 4 blogueros. Bienvenida Mónica A., fantástica tu entrada con estos 2 magníficos textos. Leyendo el texto de Maturana me asalta una duda.
Lo que propone Maturana lo entiendo básicamente como que consciente o inconscientemente uno ha elegido estar donde está, o hacer lo que hace, porque le permite tener o conservar algo que quiere tener o conservar. Y que ser consciente de esta elección "te ayudará a encontrar satisfacción en lo que haces", y aquí es donde yo dudo (ya sé que dudar del pensamiento de Maturana está tipificado de sacrilegio, pero a lo mejor es que no lo he entendido bien o en toda su profundidad y por ello es por lo que dudo y donde os pido vuestra opinión para salir de la herejía). Y es que creo que tiene sentido esa toma de conciencia, pero no tanto como ayuda para encontrar satisfacción; tengo la sensación más bien de que la mayoría de las veces nos ayudaría a reducir la insatisfacción, que considero algo muy diferente y más acomodaticio y/o resignado que motivador. Bueno si no os parece demasiado mindmasturbation me encantaría que me alumbrarais con vuestra opinión. Besos.

Anónimo dijo...

HOla, que ya somos cinco! Y Jordi Borrell que entró ayer un momentito...
Supongo que la diferencia entre la sombra de la resignación o el conformismo (que a mi también me asalta cada dos por tres) está en darnos cuenta de que realmente somos o estamos allí porque queremos. La respuesta como siempre, en nuestro fondo, sólo falta ahondar lo suficiente y no cansarse en el empeño. Yo aun voy con la pala
besos
Eula

Medolus dijo...

Mis queridísimos blogeros,

sigo echandoos de menos: he estado estos días en un curso de Marketing para RRHH, gente maja, cierto interés...pero me ha reafirmado en que nuestro grupo tenía (y tiene)algo especial.

Monica, felicidades por "postear" estos artículos. El sábado no podré estar en la montaña con vosotros. Mi hijo empieza sus partidos de basket. Tengo alegría por estar junto a él y una gran tristeza por no estar con vosotros. Pero si estoy aquí y no allí, debe ser por algo (Maturana dixit).

....Eulàlia, propongo empezar con "Desde la Biología a la Psicología" de Maturana. Es una reunión de escritos que promete bastante. Què us sembla?

Os dejo con un abrazo y una frase del curso de lo más corporativa:

"Las empresas que no tienen un sueño que vender no tienen futuro..."

y una propuesta mía:

¿Por qué no le cambiamos todos el nombre al departamento de RRHH? Es un sentimiento bastante generalizado en el gremio...al menos entre algunos...¿quién vota afirmativamente?

Como diría Voltaire:

A bientot!

Anónimo dijo...
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
Anónimo dijo...

Hiii!!!!
A eso de cambiar el nombre a RRHH. Estoy buscando un nuevo nombre, vamos a dejar atrás lo de RRHH y de momento estamos con el de Àrea de Persones que es horrible también!!!

Sabéis que nombres se estan utilizando por ahí???

Aprovecho el correo, qué hacen en vuestras organizaciones los responsable de desarrollo???

Mònica A.

Anónimo dijo...

Buena esa de cambiar el nombre al departamento... No tengo ninguna idea brillante pero si que tengo claro que no me gusta nada lo de Dirección de Personas, ni el antiguo Personal, ni el contemporaneo Recursos Humanos. Y por supuesto nada que suene a "gestores" de alguien.

Mi elucubración va en la línea de... ¿Existe una manera socialmente aceptable para denominar a los "impulsores de entornos propicios para que la gente se ilusione y se comprometa con el proyecto empresarial durante el tiempo que quiera y haciendo aquello que más le "ponga" y haga bien?

Joana

Anónimo dijo...

Chicos, por más que pienso no se me ocurre otro nombre que conjugue personas con negocio, yo iba a cambiarle el nombre a la unidad también, por el de dirección y desarrollo de personas, o algo así pero alguien me convenció que se queda corto. Y ahi me quedé. Se aceptan propuestas, aunque, los de ventas han cambiado alguna vez su nombre? Porque sera?
Eula

Anónimo dijo...

Por si alguien aun lee esto, pensé en vosotros
El otro día me dijeron que en USA había quien se llamaba LPD, o sea algo así como Learning and Developing People. Suena al LSD pero no flipa lo mismo
Besos
Eula